– ‘We wouldn’t mind the sun, my dear, if she didn’t set’ –
Emily Dickinson (Amerikaans dichteres)
Tijdens een fietstochtje vorige week reed ik over de dijk langs het Markermeer. Even ten zuiden van Oosterleek staat een vuurtorentje (’t Vuurtje van Leek). Op de ketel staat een citaat uit een gedicht van Emily Dickinson: “We wouldn’t mind the sun, my dear, if she didn’t set”. Aan de andere kant is de Nederlandse vertaling te lezen: “De zon zou ons niet kunnen schelen, lief, als zij niet onderging.” Altijd als ik hier langs fiets, zet dit mij weer aan tot nadenken. Wat wil de dichteres met deze woorden zeggen? In mijn beleving wil ze ons er (meer) bewust van maken hoe niet vanzelfsprekend ogenschijnlijk vanzelfsprekende dingen zijn. Zolang we gezond zijn, een leuke relatie en kinderen hebben, genoeg geld om dat te doen wat we graag willen, al dan niet met dierbare vrienden en/of een leuke baan hebben, staan we vaak niet stil bij de betrekkelijkheid hiervan. Tot het moment dat het ineens niet meer zo vanzelfsprekend blijkt te zijn.
Afgelopen winter heb ik mijn enkel gebroken tijdens een skivakantie. De zes weken waarin mijn been in het gips zat en enkele weken daarna, was ik grotendeels afhankelijk van de mensen om mij heen. Dat was even slikken. Als ik ergens een hekel aan heb….:-(. Mijn anders zo vanzelfsprekende vrijheid en onafhankelijkheid waren in eens niet meer vanzelfsprekend. Maar zoals Emily Dickinson ons bewust wil maken, bestaat het leven uit zowel de mooie als vervelende dingen. De dag bestaat bij gratie van de nacht, en licht bij gratie van donker.
Echter, het aanvaarden van tegenslagen valt vaak niet mee. Veel mensen blijven zich verzetten tegen ‘hoe de situatie nu is’. Werkelijk aanvaarden van dat wat onomkeerbaar is, kan het begin zijn van een doorstart, van het besef dat je weer kunt beslissen hoe je wilt reageren op wat er gebeurt. Aanvaarding kan als onverschillig, gelaten of passief overkomen. Maar niets is minder waar. Eigenlijk is het een heel actief en bewust proces. Een proces waarbij je je afvraagt ‘hoe wil ik hier op reageren?’. Op dat moment hoef je je energie niet te gebruiken om te vechten tegen wat er is, maar kun je je richten op wat je wel wilt nu de situatie is zoals deze is.
Pas op het moment, dat ik in staat was mijn situatie (en vanzelfsprekend staat deze niet in verhouding tot bijvoorbeeld te horen krijgen dat je ongeneeslijk ziek bent) te aanvaarden zoals deze was (afhankelijk, niet-mobiel en het vooruitzicht dat er een half jaar nodig zou zijn om weer helemaal de oude te worden) ontstond er ruimte om ook de positieve kant te zien. Ik leerde de rust te waarderen en de ruimte om andere dingen en dingen anders te doen dan ik gewend was. En over anders dan gewend gesproken, de speelgoed-kiepauto van mijn zoon bleek (bij gebrek aan handen) een geschikt transportmiddel om mijn koffie van de keuken naar de bank te vervoeren;-). Ik was (en ben) dankbaar voor alle hulp die ik kreeg van veel lieve mensen om mij heen. En ik realiseerde me dat ik, in tegenstelling tot sommige anderen, wel over een half jaar weer de oude zal zijn.
Inmiddels zijn we vier maanden verder en geniet ik er (vooralsnog heel bewust;-)) van dat ik weer kan lopen, autorijden, fietsen, onafhankelijk en bijna hersteld ben. Vanochtend toen ik voor het eerst sinds lange tijd een rondje aan het wielrennen was, reed ik weer langs het vuurtorentje. De gedachten die bij me opkwamen waren, ‘I wouldn’t have mind the sun, if she hadn’t set’.
Hoe ga jij om met tegenslagen? Ben jij in staat de situatie te aanvaarden als je deze niet kunt veranderen? Wil je vrijblijvend eens sparren over wat voor jou de manier is om hier mee om te gaan? Vul hier je gegevens en een korte beschrijving van de situatie in en ik neem contact met je op voor een vrijblijvend inspiratiegesprek.
Wil je per mail attent gemaakt worden op het verschijnen van volgende blogs, laat dan je gegevens achter op het contactformulier. En vind je het leuk om te reageren op deze blog, dan kan dat onderstaand!